Τα άρθρα μου
Κάθε άνθρωπος χρειάζεται έναν τόπο, όπου αισθάνεται ασφαλής και καλοδεχούμενος. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί έναν τόπο, όπου μπορεί να χαλαρώσει και να είναι ο εαυτός του.
Το «εσωτερικό παιδί» δεν ευθύνεται μόνο για εντάσεις στις σχέσεις, όπως στο παραπάνω παράδειγμα, αλλά και για πολλές άλλες δυσκολίες της ενήλικης ζωής. Αν αναγνωρίσουμε «το εσωτερικό μας παιδί» και συμφιλιωθούμε μαζί του, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε τις «πληγές» του, να τις αποδεχτούμε και σε κάποιο βαθμό να τις γιατρέψουμε.
Η τάση σε ξεσπάσματα θυμού και επιθετική συμπεριφορά είναι κάτι που βαραίνει τόσο το ίδιο το άτομο όσο και το περιβάλλον του.
Οι περισσότεροι, ως παιδιά, είχαμε καλή πρόσβαση στα συναισθήματά μας. Στην πορεία της ζωής μάθαμε από τους ενήλικες/την κοινωνία, ότι δεν «επιτρέπεται» ή ότι δεν είναι καλό να εκφράζουμε πάντα τα συναισθήματά μας. Που χάθηκε στην πορεία η έκφραση του αυθορμητισμού μας;
Σε κάποιους ανθρώπους οι φόβοι αυτοί είναι τόσο έντονοι και η αποφυγή των δυσάρεστων συναισθημάτων τόσο συχνή, ώστε αυτό καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά τους (με πολλές αρνητικές συνέπειες στην υγεία στις σχέσεις και στη ζωή γενικότερα).
Κι αυτό γιατί τα συναισθήματα δεν εξαφανίζονται έτσι απλά και η απώθησή τους κοστίζει πολλή ενέργεια. Είναι σαν να σπρώχνουμε μια μπάλα προς τα κάτω μέσα στο νερό. Η μπάλα έχει την τάση να ανεβαίνει συνεχώς προς την επιφάνεια...
Ο όρος «υποχονδρίαση» αναφέρεται στην ενασχόληση του ατόμου με φόβους ή την ιδέα ότι έχει μία σοβαρή ασθένεια.
Όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης διάφορες πεποιθήσεις του ατόμου για το θάνατο και για τον εαυτό του δουλεύονται στην ψυχοθεραπεία, με αποτέλεσμα τη μείωση του άγχους του ατόμου αναφορικά με τη σωματική του υγεία.
Η ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή αποτελεί μία αγχώδη διαταραχή που εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα. Πλήττει εξίσου τους άντρες και τις γυναίκες και πρωτοεμφανίζεται συνήθως σε μικρές ηλικίες.
Η διαταραχή μπορεί να είναι χρόνια με επιδεινώσεις και υφέσεις. Συχνά συνυπάρχει με κατάθλιψη, άλλες αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας ή διαταραχές πρόσληψης τροφής. Η διαταραχή αυτή μπορεί να προκαλέσει σημαντική έκπτωση στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή του ατόμου, καθώς επίσης και σημαντική δυσφορία.
Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή αφορά σε «υπερβολικό άγχος και ανησυχία» για ένα πλήθος θεμάτων χωρίς προφανή αιτία.
Η ανησυχία αποτελεί ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Όλοι μας βιώνουμε κάποιες στιγμές κάποιο βαθμό άγχους και ανησυχίας στη ζωή μας. Όταν όμως το άγχος και η ανησυχία γίνονται υπερβολικά και συνεχή, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για συναισθηματική διαταραχή.
- Νευρικότητα-τρέμουλο
- Δύσπνοια
- Εφίδρωση
- Ναυτία-τάση εμετού
- Εύκολη κόπωση
- Δυσκολία συγκέντρωσης ή αίσθημα ότι το μυαλό αδειάζει
- Ευερεθιστότητα
- Διαταραχή του ύπνου ( δυσκολία επέλευσης ή διατήρησης του ύπνου, ή ανήσυχος, μη ικανοποιητικός ύπνος)
- Διαταραχές της όρεξης
Τι είναι η αντίσταση στην ψυχοθεραπεία; Αν θεωρήσουμε ότι μιλάμε για αντίσταση όταν ο ασθενής δεν υιοθετεί ένα συγκεκριμένο ρόλο που καθορίζεται από το θεραπευτή, κατανοούμε ότι εφόσον τα διάφορα ψυχοθεραπευτικά μοντέλα δίνουν έμφαση σε διαφορετικά πράγματα, αυτό που για ένα μοντέλο μπορεί να θεωρείται αντίσταση, σε ένα άλλο μοντέλο ίσως είναι το ζητούμενο και αντίστροφα.
H ιδέα ότι οι ασθενείς ίσως να αντιστέκονται στην αλλαγή αποτελεί κεντρικό θέμα στην ψυχοθεραπεία για περισσότερο από έναν αιώνα.
Η μετατραυματική διαταραχή χαρακτηρίζεται από την ανεπιθύμητη αναβίωση πτυχών της τραυματικής εμπειρίας. Πρόκειται για εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, σωματικές αισθήσεις οι οποίες προκαλούν ανάλογες συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις με αυτές που το άτομο είχε κατά τη διάρκεια της τραυματικής εμπειρίας.
Ο θυμός αποτελεί ένα συναίσθημα και ταυτόχρονα ένα σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά. Έχει λόγο ύπαρξης και αξίζει την προσοχή μας.
Ο θυμός είναι μια συχνή αντίδραση όταν αισθανόμαστε ότι απειλείται το αίσθημα δικαίου μέσα μας και η αυτοαξία μας. Αναλυτικότερα, πολλές καταστάσεις μπορούν να προκαλέσουν θυμό: το έντονο στρες, η ματαίωση, όταν πιστεύουμε ότι οι άλλοι μας απειλούν, μας κάνουν κακό, μας εκμεταλλεύονται, μας παραμελούν, όταν ζηλεύουμε, όταν θίγονται τα δικαιώματά μας κ.α. Ο θυμός μπορεί να κατευθύνεται προς τους άλλους ανθρώπους ή προς τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το άτομο με κοινωνική φοβία, φοβάται ότι θα ενεργήσει με ένα τρόπο (ή θα δείξει συμπτώματα άγχους) που θα το ταπεινώσει ή θα το φέρει σε αμηχανία....
Υπάρχει διαφορά μεταξύ λύπης και κατάθλιψης; Πολλοί άνθρωποι μπερδεύονται και αυτό το άρθρο αποσαφηνίζει το συναίσθημα από τη διαταραχή.
Η λύπη είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που δημιουργείται από μία πραγματική, μη διαστρεβλωμένη αντίληψη ενός αρνητικού γεγονότος. Αφορά μία διακύμανση του συναισθήματος και συνεπώς έχει κάποιο χρονικό όριο.Για παράδειγμα, όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή απολυόμαστε από τη δουλειά που μας άρεσε, η λύπη είναι μια φυσιολογική και υγιής αντίδραση. Η λύπη αυτή κανονικά υποχωρεί με την πάροδο του χρόνου.
Γιατί ένα άτομο ζηλεύει; Είναι η ζήλεια έρωτας; Πώς μπορούμε να διαχωρίσουμε τον έρωτα και την αγάπη από την παθολογική δυσπιστία απέναντι στο σύντροφό μας;
Η ζήλεια είναι νοσηρή, όταν η συμπεριφορά μας είναι δυσανάλογη με τις υπάρχουσες συνθήκες, μας αποτρέπει από το να μπορέσουμε να ευχαριστηθούμε τη σχέση μας και από το να έχουμε μια ισορροπημένη σχέση με το σύντροφό μας.
Η πραγματική αυτοεκτίμηση στηρίζεται όμως στην προσωπική μας αίσθηση αυτοσεβασμού, η οποία δεν μπορεί να στηριχτεί στην εμφάνιση, το ταλέντο, την επαγγελματική επιτυχία ή το κατά πόσο μια σχέση μας πήγε έτσι όπως φανταζόμασταν ή όχι. Είτε η σχέση υφίσταται είτε όχι, η αξία μας παραμένει η ίδια.
Ας «αντέξουμε» τις δυσκολίες των παιδιών για να τα καταστήσουμε υγιείς ενήλικες.
Απαιτείται ιδιαίτερο θάρρος να ξεπεράσει κανείς τους «μύθους» και να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Τότε θα έχει κάνει το πρώτο βήμα για μία καλύτερη ζωή.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος απευθύνεται σε ψυχοθεραπευτές. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν να υπάρχουν κάποιοι μύθοι γύρω από την ψυχοθεραπεία και το πρόσωπο του ψυχολόγου, οι οποίοι συχνά μας αποτρέπουν από το να ζητήσουμε βοήθεια για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Όταν λοιπόν τα προβλήματά μας επιμένουν ή επανέρχονται ή ο χρόνος περνάει και εμείς δεν αισθανόμαστε καλύτερα, τότε είναι καλύτερο να απευθυνθούμε σε κάποιο ειδικό. Η άρνηση ενός προβλήματος δεν ακυρώνει την ύπαρξή του και τις άσχημες συνέπειές του πάνω μας. Είναι και πάλι λοιπόν πιο υγιές να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και να αναζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου, από το να αφήνουμε τον «εγωισμό» μας να «σαμποτάρει» την επιθυμία μας να εξελιχτούμε.
Συνειδητοί και ασυνείδητοι παράγοντες που συνδέονται με βιώματα της παιδικής ηλικίας, επηρεάζουν την επιλογή της σχέσης μας.
Συνήθως όταν ρωτάμε κάποιον γιατί επέλεξε τον σύντροφό του παίρνουμε απαντήσεις που έχουν να κάνουν με την εξυπνάδα, το χιούμορ, την εμφάνιση κτλ. Με άλλα λόγια η επιλογή ενός συντρόφου συνδέεται συνειδητά με κάποια χαρακτηριστικά του άλλου που μας ελκύουν.
Οι πιθανές δυσλειτουργικές στρατηγικές είναι τρεις: η υπεραναπλήρωση, η αποφυγή και η παράδοση.
Σε γενικές γραμμές, το άγχος μπροστά σε μια απειλή σχετίζεται με την αντίληψη μας σχετικά με τις πιθανότητες να συμβεί αυτό που φοβόμαστε και τη σοβαρότητα αυτού που θα συμβεί, καθώς επίσης με τις δυνατότητες μας αντιμετώπισης της κατάστασης.
Μία πολύ συνηθισμένη φοβία είναι αυτή των πτήσεων με αεροπλάνο. Παρόλο που τα δυστυχήματα είναι σπάνια και το αεροπλάνο αποτελεί το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είτε αποφεύγουν να πετάξουν είτε πετάνε με μεγάλο φόβο, σε σημείο που πολλές φορές η πτήση τούς γίνεται εφιάλτης. Συχνά στην τελευταία περίπτωση γίνεται μάλιστα κατανάλωση αλκοόλ ή ηρεμιστικών τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της πτήσης. Αυτή η φοβία μπορεί να κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή των ατόμων που οι επαγγελματικές τους ανάγκες είναι συνδεδεμένες με τη χρήση του αεροπλάνου.
Η αυτοεκτίμηση χτίζεται σε νεαρή ηλικία, κυρίως μέσα από τις σχέσεις που έχει το παιδί με τους γονείς, τους συνομηλίκους και «σημαντικούς άλλους».
Ο όρος «αυτοεκτίμηση» αφορά στις σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, συναισθήματα κτλ που έχουμε για τον εαυτό μας. Με άλλα λόγια αυτά που πιστεύουμε ότι είμαστε, ότι μπορούμε να καταφέρουμε, ότι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς.
Το άτομο που βιώνει κρίσεις πανικού έχει την τάση να παρερμηνεύει φυσιολογικά συμπτώματα άγχους (π.χ. ταχυκαρδία, δύσπνοια κτλ) ως ένδειξη ότι κάτι κακό θα του συμβεί (π.χ. καρδιακό επεισόδιο, θάνατος). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του άγχους του που οδηγεί σε «πανικό».
- ταχυκαρδία
- εφίδρωση
- τρεμούλα ή έντονος πόνος
- αίσθημα λαχανιάσματος ή ασφυξίας
- αίσθημα πνιγμού
- πόνος στο θώρακα
- ναυτία ή κοιλιακή ενόχληση
- αίσθημα ζάλης, αστάθειας ή τάση για λιποθυμία
- αποπραγματοποίηση (αίσθημα μη πραγματικού) ή αποπροσωποίηση (αίσθημα «απόσπασης» από τον εαυτό)
- φόβος απώλειας ελέγχου ή τρέλας
- φόβος θανάτου
- παραισθησίες (μουδιάσματα ή μυρμηγκιάσματα)
- ρίγη ή αίσθημα ζέστης